ten einde lig ik
op de vloedlijn van de tijd
in het wiegende
water van de zee
die trekt, zo lang al
trekt aan mij
de golfslag weekt me
los, en ik dein mee
in heen en weer
weifel even, glij dan
willig, zonder houvast
aan wat was
de waterwijdte in
zover als nooit meer
ik kan staan
ze gaat niet over een nacht ijs
ze kijkt wel uit, de kleine meid
ze is wakkerwijs
volvet kaasrond
schijnt de maan
hij lunatikt haar op de slaap
kijk, jupiter verliest zijn baan
verslingert zich aan haar
hij is verdraaid ver heen
maar vrouwtje raakt de weg niet kwijt
o nee
wie sterft valt uit de plooi
van de aangeklede tijd
wie sterft klaart de klus
van de ontvruchting
wie sterft ruimt zichzelf niet op
wie sterft geeft de geest
met een zucht terug
wie sterft heeft geen tijd meer
om niets te doen
hardnekkig is hij wel, die verdomde duif
strontvogel op mijn grondgebied, met steeds
die grote boodschap, vrede, hoe durft ie
ik spring op als een klapwiekende, krijsende
vogelverschrikker en storm op hem af
wegwezen jij, terug naar je koerdistan
begrijp me goed, ik heb niks tegen vrede
ik wil geen stront, maar als je zo nodig moet
stort je dan op die wereldvreemde lieverds
met hun handjes graan, op het wit bescheten
plein mag je vogelvrij, zie je mijn buks?
ga in vrede voordat ik je de oorlog verklaar
ik sta bij de deur, terug uit de dood
en kijk een onbewogen kamer in
rouwt ze nu ik gestorven ben
heeft ze een besef van afwezigheid?
de stoel bij de tafel groet me niet
de beeldbuis laat geen traan, de zon
verwacht geen hunkerende huid
en boeken blijven onaanraakbaar
op de planken staan, mijn kamer
is ontleefd, het laat haar koud
één nacht ijs is je vloer
je waagt het niet
het draagt je niet
moeder houdt je vast
in watten, wikkels, pampers
zingt slaap kindje slaap
speelt verstoppertje
je ademtocht is kort
de bodem al in zicht
ik ga landen
in de achtertuin
analoge ogen
spotten me
ze kennen mijn bouwjaar
mijn reikwijdte
mijn landingsgestel
ze weten wie ik ben
een verouderd type
waar ik uitrij
liggen kuilen
dat weet ze nog: dat ze
uit de lucht kwam vallen
en dat hij haar vond
lijdzaam het koppie
de vleugels geknakt
ze ligt in een doos
op zijn aanrecht
hoort hem een lucifer
aanstrijken, in een la
rommelen naar gerei
hoe het gas suist
de boter spettert
en daarachter een radiostem
die het vliegen ontraadt
en buiten in de bomen
is dat niet het lome zomerse
koeren – dat weldadig
zomers lome koeren?
is dat niet het klapwieken
van vallende vogels?
het kind kijkt de nacht in
van het oorlogsjaar
papa’s tuin ligt
in een maanlichtdroom
zwart is het blok
van het ketelhuis
het glas van de kassen
spiegelt zilvergrijs
een verre vuurtoren zwaait zijn zeis
over het heimelijke land
hij ziet het goed
schimmige figuren
scharrelen rond
bij het oprijpad
wat doen ze daar?
niet kijken, hoort hij papa zeggen
het is beter niets te weten
eindelijk een terras
je legt je jas op de zonnigste stoel
nou is-tie van jou, ook al ga je
eerst nog even naar het toilet
zo werkt de wet van landjepik
je werpt een mes, wappert
de geurvlag, doet de deur dicht
met een bord: bezet